Bét van Klaasse: Verlies

D’r stonne kussentjes van lichtblaowen eereprijs en pispùtjes langs onze fietsweg. De lila kikforsblomme spiegelden d’r èigen in ’t wòtter van de sloot. Wij reeje mi goei zin dur de zon. Mar bij de knaal veraanderde ons stemming op slag. Ons fietsplezier waar wir bedùrve. ‘Ze kunnen ’t gerdomme nie laote,’ greens onze Klaas, ‘hen ze hier wir alle natuur verbèllemond.’ Hij wees op de wòtterkant wor alle bloeiende wilgekètjes gerùimd waare. ‘Da waar vurgende week ok al zoo in ’t Bos broek. Ze waachte tot alles in bloei sti. Da’s gin natuurbeheer, da’s natuurvernieling.’ D’n onze verdenkt ’t wòtterschap van deeze jorleksen onzin, mar in ’t Bos broek is Brabants Landschap verantwoordelijk, zoo laaze we in de krant.

Thuis kwaamp ’t bericht da Harrie, de leste bruur van onze Klaas, waar gestùrve. Zoon Peter bèlde da deur. Dieje jonge hi gewèldig goewd vur z’n vòdder gezùrgd.

Harrie waar de twidde in ’t huishaauwe van Piet Gurtjes en Han Heijmans. Hij waar nog van vur d’n orlog. Hulliejen Harrie waar ’n pienter mènneke, mar durleere zaat ’r destijds nie in. Hij gonk nòr de ambachschool, wier illektrizjèèn. Nò z’n wèrk gonk ie jorrelang nor de aovendschool en hòlde alterande diploma’s. Hij wier in de kortste kirres chef techniesen dienst bij d’n Desso. Harrie waar de techneut van de femilie. Allen illektriek en apperaate kos ie maake.

Harrie traowde mi Zusse. ’t Waar ’n goei span. Hullie gelukkigste momente zen ongetwijfeld de geborte van Peter en Carolien geweest en de komst van de kleinkijnder Stan en Robin.

Harrie ha as hobbies smeedwèrk en heuve. Hij blonk ùit dur prachtige creativiteit. Vur alleman bedocht ie schón dinger van ijzer. Kandelaars, konzooltjes, lampe, portjes en wiegskes. Wij hen hier ’n zwaonetuinpórt en in de smeedijzere wieg die wij van Harries kreege, hebbe bèij ons zoons geleege, toen ze ter wirreld kwaame. Die wieg hi nog dienst gedaon in Rósmòlle en D’n Haag vur ons kleinkijnder. We haauwe ze bèij in eere. As t’r b’ons nou ’n lamp kapot gi of ’n klok stil sti, denke we alted mee òn onzen Harrie…

’t Fruuten in d’n hof din ie gèire. Hij ha hart vur blommen en plante. ’ne Schónnen hof getùigde daorvan.

’t Plezierigste buurte mi de leste bruur van m’ne mins koste as ie ’n pilske op ha. Dan kwaamp ie dik raak ùit d’n hoek! Prachtigen humor hattie; dreug, onverwaacht en orizjineel.

Harrie gaaf de gist op de verjeurdag van z’ne zoon Peter. Mi d’n dood waar d’r ’n èind gekomme òn zen lijdesverhaal. Hij ha de leste jorre afgezien en waar hillemòl tèine. Hij ha al dik gezucht da’t zoo vur hum nie mer hoefde. De mist trieste daag waare zeeker d’n dood van Carolien en ’t verlies van z’n vrouw Zus.

Onze Klaas zó ’n afscheidsreede haauwen in ’t krimmatorium. Daor zaag ie teegenop, mar hij moes toch efkes bij mekaare zette wa Harrie ammòl gedaon ha. Hij wóttem vurral laote weete dattie ’t goewd gedaon ha en sloot af mi: ‘Houdoe, Harrie; bedankt vur alles, jonge. We zullen oe hard misse.’

D’n onze zong op’t èind nog mi vuur D’n Umweg van Ad de Laat onder begeleiding van z’ne muziekvriend Henk Verhagen. Ik gonk grif gruts op hullie.